Gastblog: Wat verandert er voor een koppel na kinderen?
Elke keer opnieuw krijg ik dezelfde vraag:
“Wat verandert er voor een koppel na kinderen?”
Natuurlijk gaat het over tijd, er is minder tijd voor elkaar (tot zelfs 2/3 minder dan voor kinderen). En de tijd die er is, wordt meer praktisch ingevuld.
Natuurlijk gaat het over moe zijn, de dagen dat je aan één stuk door kan slapen zijn niet te tellen en worden meteen vergeten door je slaaptekort (onderzoek toont dat te weinig slaap hetzelfde effect heeft als alcoholintoxicatie - en we weten allemaal wat er gebeurt als we te veel gedronken hebben).
Het mat je af, het put je uit. En vooral: het stopt niet. Niet.
Het zet je relatie op z’n tandvlees en de impulsen op scherp.
Weinig tijd samen en slaaptekort zijn de meest voor de hand liggende antwoorden, maar ik zou geen relatietherapeut zijn als ik niet dieper zou graven.
Wat is er fundamenteel anders, dat zo’n impact heeft op een koppel?
En toen bedacht ik:
Je hebt elkaar opeens kei
hard
nodig.
Voor de meest basale zaken, om je gewoon een beetje jezelf te voelen om te doen wat moet of te doen wat je zo graag doet.
Om toch een beetje meer te kunnen slapen. Om je toch te kunnen douchen na 5 dagen, om toch nog eens met de vrienden weg te kunnen. Om je werk af te krijgen ’s avonds.
Voor elk aspect van je leven ben je plotsklaps afhankelijker geworden van het paar extra handen, ogen en ogen in je relatie.
En dat is is voor de ene heerlijk makkelijk en vertrouwd, en voor de plantrekkers onder ons geen optie. Toch is het broodnodig om je leven na de komst van een kind enigszins terug op de rails te krijgen.
Je hebt elkaar nodig. Maar mag je elkaar nodig hebben? Hoe ga jij om met afhankelijkheid?
Hoe laat je elkaar toe? Hoe maak je duidelijk dat je elkaar nodig hebt?
En wat het extra moeilijk maakt is dat die andere, zo anders is dan jij. Die paar extra handen, ogen en ogen zijn niet gesynchroniseerd met jouw brein.
Je bent afhankelijk van iemand die in elke vezel van z’n zijn anders is.
