Moederteit

Bijzonder boek. Lucy Jones schrijft bij wijlen heel mooi en literair, dan weer verhalend over haar eigen ervaringen en dit alles doorspekt met wetenschappelijk onderzoek.

Ik verbaasde me erover dat ze zo negatief is over het moederschap. Er lijkt niets goed te gaan. Ze heeft -vaak terechte- kritiek over het gebrek aan steun vanuit de maatschappij aan prille moeders en de manier waarop de maatschappij moederschap neerzet. Maar daarnaast lijkt het me eerder een persoonlijk verhaal van het vinden van weinig steun, het niet weten wat te verwachten van het moederschap, eenzaamheid én het te kampen hebben met een postnatale depressie. Het is daarom alvast geen boek om aan een zwangere te geven, het schetst een te zwart beeld van moederschap en dit is zeker niet voor iedereen zo.

Ik las het boek vooral als een aanklacht tegen het gebrek aan steun en het niet-meer-gezien-worden als iemand anders dan alleen als moeder. Ze schrijft over eenzaamheid, het niet weten wat te doen als haar baby huilbuien krijgt in het openbaar en wat dit met haar doet, het slaapgebrek, de druk die ze ervaart om een perfecte moeder te zijn. Ze lijkt met momenten te willen vluchten, maar tegelijk is ze zo verbonden met haar kind(eren) dat ze ook niet kan genieten van een momentje voor zichzelf terwijl haar man voor de kinderen zorgt.

Ik las met verbazing ook een aanklacht tegen de hechtingstheorieën en tegen de nood aan co-regulatie van een baby. Het is nu eenmaal zo dat een baby een veilige hechting nodig heeft en een volwassene om zijn/haar emoties te reguleren. Maar ik denk ook dat niet alleen de moeder dit kan doen. Het is al tot in den treure toe gezegd, maar echt: it takes a village to raise a child. Het is pas met haar derde kind dat Lucy moedergroepen ontdekt en zich eindelijk gehoord en gesteund voelt.

Ik had een positiever boek verwacht. Het doet wel nadenken, en benadrukt voor mij het belang van een goede voorbereiding op ouderschap en steun vanuit het persoonlijk en eventueel professioneel netwerk. Vanuit De Kraamvogel zijn wij bezig met veerkrachtondersteunend groepsaanbod en GroupCare. Heel waardevol in het licht van wat Lucy in dit boek beschrijft.

Ze heeft zeker een maatschappijkritisch punt dat er veel te weinig ouderschapsverlof is voor beide ouders. Ze pleit dan ook voor het Scandinavisch model. En ze schopt terecht tegen het gegeven van ‘perfect moederschap’, waar de pas bevallen vrouw een perfecte moeder moet zijn, maar liefst ook heel snel weer aan het werk moet gaan, moet gaan sporten, sociale activiteiten ondernemen en liefst ook meteen terug een seksgodin in bed zijn.

Ik kan besluiten dat het geen gemakkelijk boek is, maar wel waardevol om er nog eens bij stil te staan wat de maatschappij lijkt te eisen van moeders, en hoe het moederschap een vrouw voor altijd verandert (zelfs tot op hersenniveau)!