Gastblog: Week van de pleegzorg
De mama van Sterre, onze jongste collega, schreef een gastblog over een bijzondere vorm van pleegzorg. Een verhaal dat begon in 1992 in Roemenië. De ellende van veel gezinnen werd alleen maar dieper na de val van Ceaușescu. Meer dan 30 jaar later blijven warme vriendschapsbanden tussen beide gezinnen bestaan. De huidige kennis en inzichten rond vroegkinderlijk trauma reiken ondertussen ook andere en nieuwe perspectieven en bieden nieuwe antwoorden op oude vragen.
"Als jonge ouders met 3 kinderen twijfelden we aan een nummertje vier: een vierde kind of een pleegkind. Ons gevoel zei ons dat er nog een plaatske was. Toen we door toeval in 1992 in contact kwamen met een organisatie die kinderen uit Roemenië naar hier bracht om in een gezin de winter door te brengen, twijfelden we niet. Zo kwam Anita als 3-jarige in ons gezin.
Onze kinderen, toen 7, 5 en 3 jaar, bereiden samen met ons haar aankomst voor. We zorgden voor een kastje met warme kleedjes, een bedje bij op de kamer van onze dochter. We betrokken onze kinderen bij het hele gebeuren want ook voor hen veranderde er veel.
En toen kwam de dag van aankomst: een heel apart spannend gevoel maakte zich meester van mij. Hoe zou het gaan, een kleine meid van 3 komt uit een ver land, spreekt de taal niet, is ver weg van haar gezin en komt terecht bij ons… We moesten haar ophalen op de vlieghaven. Het moment dat de vlucht geland was tot we haar zagen: dat was een rollercoaster aan gevoelens, veel vraagtekens. Kunnen we dit? Gaat het voor haar niet te moeilijk zijn? Gaat ze zich hier een beetje thuis voelen? De zenuwen sloegen toe toen dertig kinderen door de uitgang kwamen, welk kindje is Anita?
En daar was ze dan, een kleine meid, warm ingeduffeld en dikke krokodillentranen. Ze stal meteen onze harten. In de auto had ik wat snoepjes voorzien om het contact een beetje makkelijker te maken. Onze kinderen kregen niet genoeg van hun “nieuwe zusje”.
Thuisgekomen maakten we het gezellig, we toonden haar plekje, haar spulletjes en met gebarentaal lukte het ons om haar gerust te stellen."
"Het is verbazend hoe snel een kind zich aanpast aan een nieuwe situatie. Na veertien dagen sprak ze al enkele woorden Nederlands en speelde met onze kinderen alsof ze er altijd geweest was. Ik ben zo trots op onze kinderen die haar zo vol liefde hebben opgenomen in ons gezin. Want ook voor hen was het een hele stap: plots is er een vierde kindje die heel veel aandacht opeist.
Via de organisatie werd er opgelegd dat de kinderen hier ook naar school moesten en dat er geen telefonisch contact mocht zijn met de ouders. Dus na 2 weken ging Anita mee naar de kleuterschool en zat samen met onze jongste in de eerste kleuterklas. Het was mooi om te zien hoe trots hij was om zijn nieuwe zusje mee naar school te nemen.
Toen Anita na 3 maanden vertrok, was het afscheid hartverscheurend voor haar en voor ons. De tranen die dagen op voorhand vloeiden, het grote verdriet van afscheid nemen: het was héél moeilijk.
Toch stelde ik me veel vragen: Hoe moeilijk moet je het hebben om als ouders die stap te zetten, om je kind 3 maanden weg te sturen naar een gezin dat je niet kent in een land dat je niet kent?
We wilden haar gezin leren kennen zodat we wisten hoe ze het thuis had.
In datzelfde jaar gingen we naar Roemenië met hulpgoederen van een organisatie waar we actief in waren. We hebben toen een warm contact gehad met de ouders van Anita. De situatie was inderdaad zeer moeilijk: na een dictatuur van vele jaren was het land nog lang niet hersteld. Voor hen was het heel moeilijk om hun jongste kind mee te geven met de organisatie ( die ze volledig vertrouwden en waarvan ze de dames die alles organiseerden ondertussen goed kenden) maar ze zagen het als enige kans om hun kind een betere toekomst te bieden.
Anita kwam nog vele winters, vele zomers ook en wij gingen regelmatig naar Roemenië. We kregen een goede band met de ouders en met de andere 2 kinderen in het gezin. We steunden hen financieel, we plaatsten een nieuwe keuken in hun piepkleine appartement, we zorgden voor kleding en schoenen voor heel het gezin.
Het was en is een verrijking voor ons en voor onze kinderen. Ze ervaarden dat niet iedereen het even goed heeft als zijzelf. Als jonge kinderen konden ze dit goed plaatsten en ze deden wat ze konden voor hun pleegzus. Ik herinner me een keer de kermis in het dorp, Anita was niet bij ons, en onze kinderen mochten iets kiezen met hun punten. Ze legden bij elkaar zodat ze iets moois voor Anita konden kiezen.
Onze vierde kind kwam er toch nog en ook zij vond een pleegzus de normaalste zaak van de wereld, ze kwam en ging…
Het verhaal stopte niet toen Anita volwassen werd. Na haar studies kon ze aan de slag bij een Belgische firma in Roemenië omdat ze vlot Nederlands sprak en ook kon schrijven. Dat maakte dat ze een goed loon had, wat in Roemenië geen evidentie was en is.
Toen Anita haar vriend leerde kennen, waren we met zijn allen gelukkig voor haar en toen ze op zoek ging naar een woning, kreeg ze financiële steun van ons en van de drie oudste kinderen die zelf ook al samenwoonden of gehuwd waren (de jongste woont nog thuis). Anita woont nu in Hongarije in een mooi huisje met grote tuin, haar ouders en broer en zus komen daar de vakantie doorbrengen. En wij gaan haar regelmatig opzoeken of zij komt naar hier.
Vorig jaar werd ik zestig en als verrassing is zij komen logeren met man en zoontje, het mooiste geschenk dat ze mij konden geven.
Als ik terugblik op dit avontuur, voel ik alleen warmte. We hebben niet alleen een dochter maar een hele familie erbij gekregen. Onze vier kinderen hebben op een positieve manier leren beseffen dat wij het hier heel goed hebben. En weet je waar ik heel trots op ben? Tijdens de eerste periode na de uitbraak van de oorlog in OekraÏne hebben niet alleen wijzelf maar ook onze twee oudste kinderen enkele maanden vluchtelingen opgevangen.
Het is een positieve ervaring en een meerwaarde in ons leven dat wij voor deze vorm van pleegzorg kozen."
