Een echte ouder
“De kinderen van Eke Krijnen hebben drie ouders: twee moeders en een vader. Hun gezin roept nogal eens vragen op: Hebben jullie kinderen dezelfde vader? Wie is nou de echte moeder? Hebben jullie ze op de natuurlijke manier verwekt? Soms vindt Eke die vragen komisch, soms storend en soms doen ze verdriet.”
Toen ik deze achterflap las, werd ik meteen geprikkeld. Ik heb samen met mijn vrouw een dochtertje dat ik gedragen heb, en zij is momenteel zwanger van ons tweede kindje. Deze vragen klinken voor mij dan ook heel herkenbaar. Van onze dichte omgeving tot de kapper of de achterbuur: iedereen is nieuwsgierig naar onze gezinssituatie. Soms zijn die vragen respectvol en heel oké, soms heb ik geen zin om ze te beantwoorden maar voel ik me toch verplicht om het te doen.
Heel wat hoofdstukken uit Ekes boek waren dan ook een feest der herkenbaarheid. Wat is een echte ouder? Wat is normaal, en waarom is het zo moeilijk om te durven afwijken van de norm? Moeten we ons als queer gezin zoveel mogelijk aanpassen aan de geldende normen om geaccepteerd te worden? Ook de onzekerheid om als niet-biologische moeder als een minder echte of minder goede ouder gezien te worden, is herkenbaar.
Een heel deel van het boek gaat over meerouderschap en hoe dit juridisch geregeld is in Nederland. Want hoewel de kinderen van Eke drie ouders hebben, ligt het ouderschap juridisch gezien alleen bij Eke en haar vrouw – de vader moest zijn vaderschap wettelijk afstaan om dat mogelijk te maken. Ook in België kan een kind juridisch gezien maar twee ouders hebben. Eke schrijft op een ontroerende manier welke impact dit heeft op hun gezin: zo kan de vader de kinderen niet zonder hun toestemming ophalen op school, geen beslissingen nemen in medische noodsituaties en zijn hun kinderen als Eke en haar vrouw zouden overlijden voor de wet wees.
Ook de angst dat verworven vrijheden in een oogwenk weer kunnen afgenomen worden als ze niet verankerd worden in de wet, is pijnlijk herkenbaar. Kijk maar naar wat er vorig jaar gebeurde in Italië.
Daarnaast komen nog heel wat andere thema’s aan bod. Wist je bijvoorbeeld dat de eerste boeken en films over LGTBQ+-personages steeds slecht afliepen? Een goede einde zou homoseksualiteit propageren en dàt kon zeker niet de bedoeling zijn. De eerste feelgoodfilm, Imagine Me and You, kwam pas in 2005 uit.
‘Een echte ouder’ is een enorm boeiend en vlot leesbaar boek over hoe door een heteronormatieve bril kijken naar het ouderschap, en hoe anders het zou kunnen zijn.
